Бәріміз де мұңаямыз, мүжіліп,
Зор болсақ та кейде бордай үгіліп,
Шетімізден күйрей берсек не болмақ
Кете берсек бұл өмірден түңіліп?!
Кінәлаймыз бірімізді біріміз,
Жұлмалаймыз қанатындай қыбымыз,
Бытырлатып үземіз кеп аямай
Жанымыздың нәзік жалғас жібін біз.
Неге сонша жауласамыз жат болып
Бір емес пе бәріміздің түбіміз?!
Өкпелейміз өзімізден өзгеге,
Міндетсиміз бірер ауыз сөзге де.
Алтын үшін алысқанда табарың –
Ақыреттік алты құлаш кездеме.
Соның бәрін біле тұра, дүниеай,
Таласамыз біреу таққан жезге де!
Неге біздер мұңаямыз мүжіліп,
Адамнан да, заманнан да түңіліп,
Ми қата боп неғыламыз мәңгілік
Ой жетпейтін тұңғиыққа үңіліп.
Төбемізден күле қарап тұрғанда
Кәрі күшті, рахымы мол ұлылық!
Б. Әлімжанов