Мен жалғыз қала бердім таяқ ұстап,
Ежелгі ескі бақтың күзетшісі!
(Ғафу Қайырбеков. Сырбай Мәуленов дүниеден озғанда)
Ескінің бағы…
Есіңе түссе
Жүрек сыз…
Ғафекең кетіп
Қалғандай енді күзетсіз,
Арынды жырдың,
Ағынды сөздің шешені
Бүгінде қалай
Үндемей қалмақ…
Ретсіз…
Құдайсыз қоғам
Қинаған жанды бояусыз,
Құрығын салып,
Құландай жырға аяусыз,
Дәуірмен бірге
Дәурені көшкен дүлділдер
Дүркіреп өткен
Дүние қандай баянсыз!
Мұңайды қырлар
Құланы кеткен азайып,
Ақынға болмас
Айта алмай кеткен сөз айып,
Бәрін де көрген
Елменен бірге Ғафекең
Ғайыптан келіп,
Ғайып боп кеткен ғажайып!
Ананың жырын,
Даланың жырын ардақтар
Ағаның сырын
Ұға алдық па екен аңдап бар,
Ағады дейтін
Өкпесі күйіп өлгенше
Тұлпар боп туған
Санаулы ғана саңлақтар.
Байырғы дала
Өлеңмен баурап сүйгені,
Қанына біткен
Көненің киекүйлері,
Ғафудың рухы
Ғарышты көздей ұшқанда
Кетіпті күйіп
Электр желі үйдегі!
Шуағын жанның
Аямай төгіп жалғанда,
Аттанып кеткен
Бақилық биік арманға,
Жердегі шам да
Көрсеткен шығар құрметін
Жарықтық Ғафу
Жұлдыз боп көкте жанғанда!