Қуанамын көрген сайын өзіңді,
Жасыра алмай жүректегі сезімді.
Неге екенін кім біледі, бірақ та,
Айта алмаймын нағыз керек сөзімді.
Жаным, сенің жанарыңнан
Жан жылуын сеземін.
Кірбің көрсем қабағыңнан
Өзөзімнен беземін.
Қол ұстасып, сөз байласып
Біз екеуміз, гөзелім,
Бір арнада қосып едік
Бұл өмірдің өзенін!
Бірге тілеп бағымыздың жануын,
Бірге іздейік жанымыздың дәруін,
Қиын емес қуанту да адамды,
Одан да оңай өкпелетіп алуың.
Өкпелемей, өткен іске өкінбей,
Келші бермен, көрместей боп бекінбей.
Неге сонша нәзік екен адамдар
Бірбірінен пана іздеген жетімдей!
Баянғали Әлімжанов