Ақмаралға
Тынық мұхиттың жағасынан,
Таудай толқынның арасынан,
Талып жетеді бір әуен
Кешегі Кеңащының баласынан:
Ақ көгершін, көгершін,
Қалай, қалай ұшасың?
Міне былай, міне былай,
Қанат қағып ұшамын!
Ұшамын дейтін…
Білген бе алыс кетерін?
Қалдырып қимас
Киелі ата мекенін.
Сезген бе сонда
Сәбидің таза жүрегі,
Көгершін болып,
Көк мұхит асып кетерін!
Мұхитты бойлап,
Даланы ойлап, елжіреп,
Көкжиек кезген
Қарақат көзі мөлдіреп.
Тұрғанда толқып,
Толқынның жалы елестер,
Әженің аппақ
Орамалындай желбіреп!
Жанарын сулап,
Құлағы шулап, жағада,
Құшағын жаяр
Жүгіріп келген балаға…
Тынғанда толқын,
Айдыны мұхит ұқсайды.
Селеумен ойнап,
Керіліп жатқан далаға!
Сағыныш күйі
Тұнып-ақ жатыр тереңде,
Балалық шақта
Айтатын сүйіп өлең де.
Жармасып қана,
Толқынның аппақ жалына,
Даланың бір түп
Жусаны қалқып келер ме?!
Келсе ғой кешіп,
Айдынды мұхит әлемін,
Қуанар еді,
Исінен тауып жан емін.
Құлағы кейде
Шалғандай болып тұрады.
«Құлыным» деген
Мейірлі
үнін әженің!
Арман ғой өмір,
Қол бұлғар алда нелер шың.
Бұйырса бәрін
Көрерсің, өсіп, өнерсің.
Аман-сау жүрші,
Қанатың талмай қияда.
Мұхиттан асқан
Ақ пейіл, аппақ көгершін