“Еркін өлең” мен “прозадағы өлеңді” мансұқтаудан ау-лақпын, әйтсе де, әр жолында музасы мұңая қарап, әні үзіліп, сазы үздігіп тұратын, барынша әуезді, назды өлең өріміне не жетсін?! Абайдың, Науаидың, Тютчевтің, Есениннің өлеңдеріне неге әндер мен романстар көп жазылады? Тіпті, олардан тым-тым берідегі Мұқағалидың ше?! Егіздің сыңарындай, емшінің тұмарындай ғашық-машық екеуді, мүмкіндігінше, ажыратпаған, жетімсіретпе-ген жөн-ау. Өз басым осылай ойлаймын.
И. Сапарбай