Сөз – жанның тілі, ән – жүректің мұңы, тіл – рухтың үні. Жан кеудеден ұшқанда сөз өледі. Мұңның аясын-да сағыныш, аңсау, уайым, қаяу, қайғы, зар бар. Мұны жеткізе алмаған ән жүректі қаппайды, есте қалмайды, ескен желдей өте шығады. Құлақта тек ызыңы қалады. Ал рухтың жөні басқа! Өз тілінде сөйлей алмаған адам – рухани әлжуаз, мүгедек, міскін, бейшара.
И. Сапарбай