Табиғаттың таңдантып жыршы лебі,
Кейде жүрек әрнеден түршігеді.
Оңып кеткен сарғайып жапырақтар
Кеп-кешегі көктемнің бүршігі еді.
Көктен нөсер тамшысын төгіп кетіп,
Жанарыңды, жаныңды еліктетіп.
Кеше ғана жап-жасыл жапырақтар
Тұрушы еді жас талды көрікті етіп.
Көктем күтіп тұр еді кеше дала,
Таңдар атқан, япырмай, неше жаңа?
Сенің маған дірілдеп сөз айта алмай
Тұрғаның да сияқты кеше ғана…
Ақұштап Бақтыгереева