Сенi iздеп сандалады жүрек,
Қайтадан жолықтырдым неге?
Тiлегiм таңда қалды түлеп,
Тағдырдан қорық, құрбым, деме.
Сен болып iзгi арманым бүгiн,
Бейнеңдi елес қылып мүлде.
Сезiм де бiздi арбады, бүрiн
Ағаштың теңестiрiп гүлге.
Аспан да моншақтарын сол күн,
Көк бұлтқа байламады, үздi.
Өзiмiз тоңсақтағы, торғын
Самал кеп аймалады жүздi.
Бiлгенмен бөгет барын, шiркiн,
Жүрегiм тыңдамайды ойды.
Бесiкке бөлеп бәрiн күлкiм
(Төбемнен түн қарайды)
Қойды.
Құралай Омар