Бір Өгіз айдын шалқар көлге келді,
Жағалап суаты бар жерге келді.
Шілденің сарша-тамыз ыстық кезі,
Бек қатты қаны қашып шөлдеп еді.
Су ішіп, көлдің шықт
ы жағасына,
Мал еді көз тоятын қарасына.
Артынша бір көлбақа күншіл екен,
Сол көлдің бақасының арасында.
Өгізді суға тойған Бақа көрді,
Секіріп, көршісіне жетіп келді.
«Боламын мен де сонау Өгіздей, – деп,
Жел тартып, ісіп, кеуіп, қарнын керді.
Сұрады жолдасынан: «Толдым ба? – деп,
Өгіздей, анау тұрған болдым ба?» – деп.
Өгіз бен екеуіне қарап тұрып,
Жолдасы жауап берді сонда бүй деп:
«Өгіздей болу саған қайда, шырақ?!
Араңыз екеуіңіздің тым-аң жырақ!
Онымен бірдей болып толмақ түгіл,
Қалпыңнан асқан жоқсың артығырақ».
«Қарашы! Енді қандай болдым? – деді,
Міне, мен жаңа әбден толдым!» – деді.
Жолдасы тағы қарап денесіне:
«Қалпында қараң менен формың», – деді.
Дүниеде мұнан күншіл кем-ді Бақа!
Зорланды қарнын керіп, енді Бақа.
Шыдамай жұқа қарын керуіне,
Жарылып, сол арада өлді Бақа.
* * *
Күнәсі күндегеннің жаман қатты,
Күндеме біреуге Алла берген бақты?!
Өгізді күндеп, сондай боламын деп,
Көлбақа онан қанша пайда тапты?!
Әуелде Құдай өлшеп берген дене,
Қаншама зорланғанмен артылмапты.
Нақыл сөз: «Әлін білмес әлек» деген,
Осындай әуре болған жаннан қапты.
Ахмет Байтұрсынов