Ардақты дос,
Алматыға бардың ба?
Астананың сырларына қандың ба?
Мұхаң отыр мұхит оймен тербеліп,
Өзі құрған театрдың алдында.
«Айналайын, қай баласың, пәлі!» деп,
Сәлеміңді алатындай түрегеп,
Әуезовтің алдына кеп тоқтайсың,
Өн бойыңды кернеп сезім керемет.
Толқуыңды кенет сезе қалғандай,
Жымияды нұрлы дидар, кең маңдай.
Шалқар дала кеңдігімен үйіне
Қонақтарын қарсылап бір алғандай.
«Пәлі, бүгін келгендерің дұрыс» деп,
«Ойын ғажап,
көргендерің дұрыс» деп,
Мұхаң басын изегендей болады,
Маңайына халық-толқын толады.
Махаббатпен «Біздің Мұхаң» деп қана,
Театрға өтті бала, өтті аға.
Нөпір толқын, аялаған асылын,
Толастама.
Тоқтамашы.
Тоқтама!
Қорғанбек Аманжолов