Бала жастан ойымда, қиялымның көркі еді,
Шошала тас жайында ғажайып бір ертегі.
Алып келген әріден қариясы, данасы,
Жырлаушы еді сол жырды азаматы, баласы,
Туған жердің қайыңы, қарағайы, талдары,
Алтын бесік ауылдың қыздары мен ұлдары
жырлаушы еді сол жырды шыққанынша құмардан,
тынбаушы еді сол жырдан қанаттанған мың арман.
…Бір-біріне өлердей ғашық болған екі жас,
Махаббатын маңдайдан сипайтұғын ықылас
Таба алмапты маңайдан, таба алмапты туыстан,
Қол ұстасып содан соң жас жүректер ұғысқан.
Бір-ақ түнде қашыпты, талай қырдан асыпты,
Шіркін, жастар әлде бақ, әлде сорға асықты.
Ну қарағай қалыңның ішіне кеп кіріпті,
Қуанышы тіл жетпес тәтті ғұмыр сүріпті.
Ортасына қалыңның отауларын тігіпті,
Махаббатын мейрамдап ойнапты да күліпті.
Жұлдыз сөніп аспанда, ағараңдап таң атты,
Қуғыншылар осы кез жас отауды қамапты.
Зұлымдығын ойдағы іске асырмақ болыпты,
Ғашықтардың көзіне қанды жасы толыпты.
Болған екен сол бір сәт, болған екен, жамағат,
Құлақ естіп ешқашан, көз көрмеген ғаламат.
Ғашықтарды ақ отау құшағына алыпты,
Құдіреттің күшімен тас боп қатып қалыпты.
Қияметтен құтқарып ғашықтардан бата алған.
Содан бері ақ отау Шошала тас аталған.
Аяланған аңызбен Шошала тас әлі бар.
Серуен құрған жанында ғашықтар да табылар.
Шошала тас қазақтың киіз үйі кәдімгі,
Сұлулықпен сиқырлы әлдилейді жаныңды.
Сыр айтады бұл жерде қызға жігіт қиылып,
Жасайды-ай кеп бастаңғы келіншектер жиылып.
Шошала тас маңайын бөлейді олар ән-жырға,
Паналайды малшылар күркіреген жаңбырда.
Шай қайнатып мосыға отырғаны бір қызық,
Отты жағып ортаға әңгімені қыздырып.
…Шошала тас, сүйіктім, Шошала тас, қымбаттым,
Баурыңда өскен балаңмын, ақын болып үн қаттым.
Шошала тас – арманым, Шошала тас – орманым,
Ғашықтарды қорғасаң мені дағы қорғағын!
Қорғанбек Аманжолов