Көкшеге келсе ғаламат:
Ақындар қунап қалады.
Арудай ажарланады,
Абыздай аруақтанады.
Есімде сол бір сері жаз,
Елуге толып Еркеші,
Көкшенің халқы болып мәз,
Дүбірлеп қалған өр төсі.
Ақын бір елдің еркесі,
Тең емес оған періңіз.
Әкелген бастап серкесі –
Атақты Хамит шеріңіз.
Аққудай Еркеш қалықтап,
Көкшені жырға қосатын.
Шығарды төрге қолтықтап,
Қадыр мен Сағи – қос ақын.
Көкшенің жұрты керемет,
Көңілдің гүлін бүрлетіп.
Ақынға нұрын себелеп,
Тұрғандай болды тербетіп.
Тербеткен алып бесіктей,
Сол сурет сіңген санама.
Кезегі сөздің кешікпей,
Келіп де қалды Хамаңа.
Ойпырмай деймін, сондағы
Хамаңдай шешен болмады.
Жауатын бұлттай торлады,
Күркіреп күндей толғады.
Екпіндеп ақын өр тілі,
Құдайым қуат бергендей.
Атырау теңіз толқыны
Көкшеге көшіп келгендей.
Арқаның орыс-қазағы
Қосыла қағып таңдайын.
Жырғайды тілдің ғажабы –
Хамаңның сүйіп маңдайын.
Хамаңның асып айдыны,
Ақынның мысы басқандай.
Арқалы жырау айбыны
Тулады “Көбік шашқандай”.
Көсіле толғап кеткенде
Көкейдің жанып шырағы,
Шешіле сөйлеп кеткенде
Көктеді Көкше құрағы.
Ақшулан самай жалбырап,
Ақшәулі Хамаң самғады.
Алай да дүлей арнаны
Тоқтатар пенде болмады.
От ауыз, орақ тілінің
Уы мен балы алмасып.
Шалқуы жалын жырының
Зеренді көлде жалғасып.
Сөйлесе Хамаң – комбайн,
Қадырға масақ тергізді.
Қалжыңның айтып қандайын,
Жусатып өзі өргізді.
Айтады Хамаң ақтара,
Ішінде сырын жасырмай.
Ішеді Хамаң ақ қана,
Ақбура шабыт басылмай.
Айтады толғап орманды ой,
Әз-Хамаң қайдан кемиді.
Шопырының өзі болған ғой
Қазақтың академигі.
Жығылмай жолдан Зеренді,
Қонаққа кәде арнады.
Жағада жаһут кемерлі
“Хамиттің тағы” орнады.
“Хамиттің тағы” қарайып,
Қарағай нулы қалыңнан.
Күн өткен сайын зорайып,
Күтеді хабар Қадырдан.
Хамиттің тағы – жыр тағы,
Көкшеге келсең көргейсің.
Келешек жырдың ұрпағы
Ұмытпай сәлем бергейсің.
Қорғанбек Аманжолов