Айқай салып қырда анау
Күзім бұла,
«Қош, Тамыз!» деп,
күрсінді түзім мына.
Іңір отыр ұшында
кірпігімнің,
Көкжиектің
тырналап жүзін құба…
Уақыт қағып мезгіл —
көш қоңырауын,
Боз тұманға
оранған қоңыр ауыл.
Жел ыңылдап
өтпелі өмір әнін,
Аймалайды
адырдың омырауын.
Бұлт қалқалап
бозғылтым орақ-айды,
Жусан бүрін
жұтынған торап ойлы.
Жаздың соңғы түніне
әлди айтып,
Ұйқысырап тынды үнсіз Қарағайлы.
Жаз дәурені құлпырып өткенімен,
«Баянды өмір…»
дейді ғой, текке білем.
Баянсыз күн
қош айтып өтіп барады(ы),
Түн әуені тамшылап шөп демінен…
Саян Есжан