Сүлеймен
Мəметке
Сүлеймен деген атыңда
Қасиет кені жатқандай.
Тектілік барын затыңда
Жаныңның жазы айтқандай.
Сүлеймен – судың иесі,
Шапағат шашқан пайғамбар.
Сүлеймен – сөздің киесі
Болмайды неге?
Ойлаңдар.
Бір табан жақын тәңірге
Атыңмен және затыңмен.
Сүлеймен сипат сәніңде
Астасқан арлы ақылмен.
Жасыңнан жырды толғадың
Жүректен туып ойлы өлең.
Қара бас емес,
Ел қамын
Қаламың тербей сөйлеген.
Серт етіп қара сөзді де,
Семсердей, сірә, сермедің.
Көрмейін десең, көз, міне,
Көзқамандарды тергедің.
Тұғырлы жерге ту тіктің,
Азаның сенің – «Егемен».
Алатау ата бүркіттің
Қанаты қолдап жебеген.
Қымыздан жігер құйылып,
Қайнайды қаның қазақ деп.
Басыңа бақыт бұйырып,
Шайыңды демдер Азат тек.
Ақ жеңгем Азат, сол шайдан
Қайныңа құйшы бір кесе.
Шүлендеп ынтық аңсаудан
Сүкеңнің көңлі бүрлесе.
Алматы, ауыл, Астана –
Ыстық-ау саған бәрі де.
Аса бер асу асқарға
Сүлеймен сипат сәніңде!..
Қорғанбек Аманжол