Сүйемін тамызда да, ақпанда да,
Ақ қырау самайымды жапқанда да.
Жұлдызым жоғарыда тұрғанда да,
Көгімнен көз жасы боп аққанда да.
Сүюдің мына менде салты бөлек,
Ойлама оны күздің салқыны деп.
Талқанын тағдырымның бірге татқан
Өмірлік қосағымның тартымы көп.
Өзекте өкінішің аз ба сенің?
Табам ба талайыңның тозбас емін?
Сүйемін өкпелеткен сәтіңде де,
Сүйемін қайтқан кезде мәз меселім.
Сүйемін тұла бойы тұнығыңмен,
Баяғы, бәз баяғы гүл ұғыммен.
Жабырқау кездерімнің жалғыз емі —
Жаныңның жаз жайлауы күні күлген.
Сүйемін әрбір сағат, әр күні мен,
Маздаған махаббаттың бал тілімен.
Салауат сабатымның сабырымен,
Жастықтың бәз баяғы жарқылымен.
Көңілдің көлдей тұнық толқынымен,
Сезімнің селкеуі жоқ сел тілімен.
Күн сайын қуанышпен сүйем сені,
Сүйемін алаң жүрек қорқуымен.
Сүйемін көктем демей, күз демей-ақ,
Сүйемін содан рахат іздемей-ақ.
Жалғанда жарыместер бар ма, сірә,
Сүюді түсінетін біздей ағат.
Қорғанбек Аманжолов