Дөңбекшідім. Күрсіндім –
Күрсіндірдің,
бітті-ау дедім тұз-дәмі қыршын күннің.
Айқайыңнан ес жидым.
Көзімді аштым,
Денем әлсіз. Бірақ мен мұңсыз күлдім.
Сенің үнің! О не еткен сазды үн еді!
Айықтырды сол әуен, жазды мені.
Бар әлемде –
жалғыз-ақ сол бір дауыс,
титтей тірлік — өмірден аз білері.
Жылағаның, күлгенің, түлегенің,
әр қимылың – қызығым, жүрек емім.
Менің жаным бақыттан талықсиды,
көкірегіме тигенде жібек ерін.
Сен келгелі шуақсыз таңым бар ма –
оранды әлем ақ сәуле – сағымдарға,
cенің титтей тірлігің қымбат енді
өмірімнен, өзімнен, жарымнан да!
Фариза Оңғарсынова