Атыңды сенің айтамын ән қылып неге,
«Қозым-ау», – деші күлімдеп Баяндай маған.
Тірлікті мынау, жаным-ай, мәңгілік деме,
Ұйықтап кетсем бір күні, оянбай қалам.
Оянбай қалам, бұл шындық, ұрыспа қарғам,
Шөлмек-тірліктің белгілі құлай сынары…
Гитарамды алып елеусіз бұрышта қалған,
Бауырыңа басып, егіліп жылайсың әлі.
Жүректе – ызғар, баста – мұң, көңілде – қырау,
Оңай ма, жаным, жаныңды қайғы ауыртқасын.
Жүретін кезім бола ма өмірде мынау,
Шараптан емес, шаттықтан айналып басым.
Жанардан ұштың, бақытым, базарым едің,
Ақ арман неге қол бұлғап шақырмайды алдан?
Тірлікті мынау, жаным-ай, мәңгілік деме,
Ұйықтап кетсем бір күні, оянбай қалам.
Атыңды сенің айтамын ән қылып неге,
«Қозым-ау!», – деші күлімдеп Баяндай маған.
Тірлікті мынау, жаным-ай, мәңгілік деме.
Ұйықтап кетсем бір күні, оянбай қалам.
Табылды Досымов