Көңілім ауып осынау ғаріп қалаға,
Түбінде жатқан түмендей тас тұмандардың.
Сарайшық барсам, сартап мұң сарып санама,
Бабалар қолын созады астынан жардың.
Бабалар қолын созады жардың астынан,
Жайратқан неткен, япыр-ай, қара күш едік.
Ызыңдап жеткен алыстан қаңғыбас бір ән,
Шер болып менің кеудемде алады шөгіп.
Шер болып менің кеудемде шөгіп алады,
Қаңғыбас бір ән қайырылып, қиырға кеткен.
Кеңірдегімде олардың қолы қалады,
Зәзузаттарынан зарығып мейір дәметкен.
Мейір дәметкен зарығып зәузаттарынан,
Тексіз ұрпақтан болғасын бабалар ада.
Шығандап кетіп, оқимын аулақта Құран,
Бетімді беріп бейкүнә мола – қалаға.
Сарайшық барсам, зұлымдар қиратқан алып,
Сүйектер қалған көмусіз қатарға беттей.
Тұншығып жатам түсімде зиратта қалып,
Сол құрбандардан арылып, шаһарға жетпей…
Табылды Досымов