“Көндім” — деп жатқан қара жол,
Көтеріп бозғыл шаңдарды.
Ғасырлар бойы жатқан ол
Ұзатып талай жандарды.
Айналама қарадым:
Құйынмен ұшқан топырақ,
Құр сымпитып сабағын
Қурап біткен жапырақ.
Құла дүз ауыр мұң басқан,
Қызғалдақ басы мұңайып.
Сылдырлап шилер сырласқан,
Дегендей бірге жылайық.
Тұнжырап тұйық айнала,
Тау да тұр әне үһілеп.
Келемін жортып мен ғана,
Тебініп атты шу-шулеп.
Мұқағали Мақатаев