— Әлі жүріп келеміз бе, ей?
— Келеміз.
— Өстіп жүріп өлеміз бе, ей?
— Өлеміз…
Құзар тауда біз адасып келеміз,
Бір жылынып, бір суынып денеміз.
Бағыт-бағдар — барлығы да белгісіз,
Қап-қара түн, өзіңді өзің кергісіз.
Ат аяғын шалыс басса болғаны,
Құздан құлап, даяр жатқан көрді сүз.
Аспан мен тау қара кебін жамылып,
Үрей ұшты, құбыжықтар жабылып.
Біз келеміз, аңырып та жабығып,
Өлі, тірі аруақтарға табынып.
Аттарда да дәрмен қалмай барады,
Бір биіктен бір биікке сабылып.
Шүмектеп тұр жаздың тентек нөсері,
Жасын ойнап, жалт етеді, өшеді.
Кемсітсе де кеселі мен өсегі,
Қамсыз жүрген қайран күндер кешегі…
— Біздер әлі тіріміз бе, ей?
— Тіріміз.
Жөнсіз, босқа қырта бермей, жүрініз
— Мені ұнатпай келесін-ау, бастаушым,
Түсінбеймін, не болады күніміз?!
— Не болушы ед, қорқатұғын несі бар?
Өле кетсек, өлгендердің біріміз.
Корықпаныз, біз әзірге тіріміз!
Мұқағали Мақатаев