Өмірдің соқпағымен шаң адасқан
екеуіміз қол ұстаспай, дара басқан
күндерге бой үйреніп,
көрмегелі
қанша жыл өткеніне қарамастан,
жүрегім саған қарай ала қашқан!
Ешқашан ұғынбайтын жат былайғы
бұл менде ащы және тәтті қайғы.
Кір жуып, кіндік кескен жеріме де
жүрегім дәл осылай шапқылайды –
іздейді балалықтай шақты жайлы.
Сен десе, естілгендей алыс бір ән,
бойымды дүбірлеткен ағысты ұғам.
Бұл күйді сөзбен айтпас намысты жан –
тек қана туған жерге деген менің
сарқылмас сезіміммен салыстырам.
Фариза Оңғарсынова