Сен ызаландың ба екен:
қампық қарынды отандастарың қараңғы көкірек, түн кеуде
дүниенің бәрін алтынмен өлшеп, алшаңдай басып
жүргенде?
ұят, ар-намыс, әділет деген сені тыншытпаған көп
ойлар
қаңсыған бастарға кірген бе?!
Адамдардағы топастық пенен ойсыздық –
бұл жалғандағы қасірет осы-ау білгенге.
Құшақ кеуделі көңілдері соқыр олардан
сергектеу шығар темір қабырғалы түрмең де…
Сен жылап алдың ба екен:
жылдасыңды көріп анасыменен басқа бір тілде ұғысқан,
осындайлардан жаның күйгенде жанарыңнан кекті мұң
ұшқан.
Ертерек сені есейтті ме екен “мәдениетпен” сырқос
біреулер
халқыңның қанын мойындамауға тырысқан.
Қара жерде тұрып, қара боп туғанын ар көріп
негрмін деуге ығысқан.
Сен шыдамадың ба екен:
тобырларды көріп жиіркеніш пенен мысқыл ойнаған
көзінде,
ішіңнен жаттап олардың әрбір жаныңды түйрер
сөзін де;
негр біткенді аяқ басқызып, маймылдан адам
еткендей,
ойларын естіп кеттің-ау толқып төтеп бере
алмай төзімге.
Ақ кеуделердің пасықтығынан, сірә, мен білсем,
құса жаздадың өзің де.
өрлігіңе сенің, ерлігіңе сенің,
құлақ түргенде күллі әлем,
бір жасап қалдым мұнда мен.
Жалындап тұрып жырлар оқысам алдыңда,
езу тартар ең, тыңдар ең.
Заман орнатқан монументтей боп тұрсың сен жердің төсінде
ғасырдай асқақ тұлғамен!
Фариза Оңғарсынова