Қартаяды ақындар да.
Тағдыр – тезге көнбейтін хақың бар ма!
Самайын қырау шалып,
бұрқанғанда бойында бұлаң шабыт,
сезімімен жиырманың жыр-ән салып,
белестерден зымырап құланша ағып,
отырады балаша басын иіп
арлы мен батылдарға.
әмденер шырайға тұнған рең
(қартаймас тек пенделер мұңдары кем,
ойлы жандар малынбас нұрға кілең),
құлшынып, аласұрып,
әділетті қорғайды дара шығып,
оймен матап жүректі таң асырып,
ақындар қартаяды,
нұрлы жүзден ақиқат әр таяры…
Мәңгі жас боп қалар тек жырларымен.
Фариза Оңғарсынова