Қойғандай мен біреудің басын жарып,
сен маған қарамашы ашуланып.
Онысыз да сенің асқақ мінезіңнен
қаламын көрген сайын жасып, налып.
Біраздан екеуміздің арамызда
бір сырдың бары рас қой, жасырмалық.
Ол сырым — саған ессіз ғашықтығым,
мүмкін, сен жиіркенетін жасықтығым.
өзгеге жайраң қағып, мені көрсең,
бұлыңғыр тартатындай ашық күнің.
Алмаған кегің бардай көзқарасың
біреудің аялаған жасытты ұлын.
Сондағы жазығым не? Түсінбедім.
Құрыса, сыйласпастай кісің бе едім?
Бір жылы қарағаның арман еді,
сен бірақ көз қиығын түсірмедің
(білмеймін, неге, неге түсінбедің?).
Мен жүрмін бойым дел-сал, ішімде мұң.
Тәкаббар жаның әлде қалай ма екен
алдыңда біреулердің “кішіргенін”.
Көрмеймін енді деп-ақ қатуланам,
жетпей жүр бірақ соған күшім менің.
Фариза Оңғарсынова