Әкем өтті
қырық жаста құрбан боп қырғындарда…
Қасіретім жетерлік мың жылдарға.
Адамзатта ой өскен бұл дәуірде
құлақ асқым келмейтін мұң-жырларға.
Мұңсыздығым қате екен. Планетаның
бір басында қамалған құрбым барда.
Бір жерлерде бұғаулап бұғалықсыз
еркіндіктің жігерін құм қылғанда.
Толған шақта кемелдеп жасым, санам,
қалай өкпе айтпаймын, ғасыр, саған?!
Бір жерлерде жазықсыз қан төгіліп,
бір жерлерде азаптан ашынса адам?!
Ойсыз болсам, миыма
кіріп шықпай қасірет, түрме деген
(бақыттылау болар ма ем — білген емен),
Жер жарылып жатса да, жайбарақат
топтастықпен алаңсыз күн көрер ем.
Күн көрер ем.
Жиһаздардан үй толы көрінбестен,
өрт алса да дүниені сезінбестен.
Бас қатырып жатпай-ақ өмір жайлы,
шығарар ем халқымды, елімді естен.
Жау шапса да көршімді елең етпей,
естімеген кісі боп керілмес пе ем.
Қайғысы үшін біреудің жүрек жыртып
жерлегендей жарымды егілмес те ем.
өзің бірақ ой бердің, білім бердің,
нар жігіттің арқалар жүгін бердің.
Сана бердің сергектеу сезінуге
қайғысы мен күлкісін жұмыр Жердің.
Енші қылдың қайсарлық, өжеттікті
жүрегіне от бер деп түңілгеннің.
Тыншытпайды сондықтан
мынау сұсты ғасырда өзгермелі
қаралаған шындықты сөздер мені:
шығыстағы сәбиге оқ атылса,
ол — менің жүрегіме көзделгені.
Сондықтан да хақым жоқ
сөз етуге бас қамын, тамақ мұңын,
(Жер күрсінсе, мендағы азаптымын)
шындық қуған замандас отырғанда
төбесіне телміріп абақтының.
Жердегі ұлы не сұмдық істер үшін
мен уақыттың алдында жауаптымын.
Фариза Оңғарсынова