Тағы да көктем келді,
бал сезімдерге, сал сезімдерге ұран сап,
өткінші ғұмырдай қылықтары мол бұлаң шақ!
Көн көңілдер де теңіз боп көлкіп кетіпті-ау
ару қыз аңсап, жыр аңсап!
Бұл не деген құдірет!
Дүниені түгел құштарлық қаптап кеткен бе,
адамның бәрі мас болып жүр ғой от-демге!
Байырғы күңгірт күндер де қайтып келместей…
Жабырқап жүрген жоқ пенде.
ұмытып жатыр жұмыр жер
өктем мезгілдің қалдырған қаза-қайғысын.
Жас көңілменен тыңдайды дүние май құсын.
Пенделер салған әжімдер басып, мазасыз жатқан
жер-
ана,
көктемде неткен жайлысың!
Қыз-көктем келіп,
қызғалдақ қадап жүр белде,
қатыгездер де көз салады екен гүлдерге.
Табиғат шіркін адамды бір сәт сергітіп алады екен-ау
тірліктен қажып, қалжырап жүрген күндерде.
Фариза Оңғарсынова