“Атыңнан айналайын Бөбек деген”.
Қайыптың әні.
Дауысың келді-ау құлаққа, сағынышым,
құсалықтан Бөбегің арыды шын.
Кеше мені азаптап көп сүрады:
“Қай бетке ұшып кетті,— деп, — тағы құсың?”
Сенің әнің сайрап тұр көкіректе,
ойламашы азаптан өкінед деп.
Менін бойым өрт тұрған.
Қосылмайтын
жүректердің, жаным-ау, оты көп пе?
Қайда жүрсін қамығып, сұңқар құсым,
бізден бақыт қиялдай бұлтарды шын.
Бөбек сендік жанары жұмылғанша,
арнаса да дүйім ел-мың қарғысын.
Төксін теріс батасын, жала, кегін –
өзгермейді өзіңдік жан екенім,
ұқсын, мынау ұға алса, көр кеуделер,
сөнбейтұғын сезімдер бар екенін.
Фариза Оңғарсынова