Сонау күздің бір күні
артымда менің қимайтын далам да қалып,
ақ әжелерден жолыма самал-бата алып,
кете бардым киелі киіз үйден аттап,
қиялдың жақұт моншағын жанарға тағып.
Далам менің,
жаутаңдап өзің жаққа,
сағынышымды өлең қып жиі арнайтынмын,
кеңдігіңді аңсап, сәнді үйге сыя алмайтынмын.
Көкжиегіңе көз жетпей үйренгесін-ау –
менің ылғи алысты қиялдайтыным…
Мен білмеуші ем
өзіңнен өзге ұлылар бар екендігін,
кейбіреулерге әлем де тар екендігін.
Таңданатынмын: жердегі жұрттың бәріне
бермейді екен деп неге осы дала кеңдігін.
өсіп те қалдым бұл күнде
көлеңкесіне кеудемді құштырмай мұңның,
көре алмағандардың көзіне мысқылдай күлдім.
Сенің асқақтығыңмен –
тіршілікке тән
пасықтықтардың бәріне пысқырмай жүрмін.
Күн сайын тәтті ұйқымнан
оятып мені беймаза қаланың таңы,
болашақ,
саған асығып барамын тағы:
қияларға шырқар қиялмен тәкаппар басып,
тұла бойымда тулаған даланың қаны.
Фариза Оңғарсынова