Сонау жаздың кезіндей,
шіркін, жайнап жатса маң!
Күн нұры да сезімдей
жанып-сөне бастаған.
Жасыл дене күйреген,
мазалайды жел де үдеп.
Жапырақтар сиреген
селеу шаштай селдіреп.
Бозаң тартқан жер беті,
жастығы өткен сұлудай —
мәңгі деген келбеті
өте шыққан бұрылмай.
Бар ма мынау уақытқа ем?..
өкінесің бұл жүкке,
баянсыздау бақыт пен
тұрақсыздау тірлікке.
Күзде де бар күй түрлі:
ойың—терең,
талғам—бай,
көрген сайын
сүйкімді
көрінетін жандардай.
Тартады уақыт кемесін,
түнің—ұзақ,
кеш—жарық.
Күзді жаздай сезесің,
қыс келерін еске алып.
Фариза Оңғарсынова