Мен құлазып кеткенмін
мынау өмір дегеннен,
тіршіліктен.
Сені жоқтап алушы ем күрсініп дем.
Қызықтырмай ешнәрсе,
қалғандай-ды
сенің салған кайғыңнан құр сілікпем.
Самал өбкен түндерде ауа жетпей,
енді өлердей жүруші ем тұншығып мен.
Мен өмірді сен деуші ем:
сенің көзің, назды үнің, қылықтарың;
сезімімнің сен кештің тұнықтарын…
Бүл әлемде өзіңсіз тірлік барын,
Ай,
Күн барын, ел барын түк ұқпадым.
Кеткен мені бір байғұс, меңіреу қып-—
сенің тез-ақ, сүйіктім, ұмытқаның.
Содан бері жыл өтті.
Көп ойландым.
Жүрек соға бастады жылып қаным.
Түндер өтті сергектеу.
үлгерілмей жұмысым, қысқарды күн,
ығыстады біртіндеп дұшпан мұңым —
жүйрік күндер барады ұмыттырып
кейде өмірдің сараңдау, мыстандығын.
(ұмытпаймын.
Кешірем сені бірақ
тапа-түсте қолымнан ұшқан гүлім.
Есімде әлі — ол мәңгі қалады есте —
сені алапат сезіммен құшқан күнім.)
Туған елді еске алсам, есейемін,
сөніп қайта жанғандай құштарлығым.
Әнмен туған жеріне ұшады екен,
үн қатпайтын секілді ед құстар бұрын.
Ел сенімін арқалап тұрып сездім
Отан деген өлтірмес күш барлығын.
Фариза Оңғарсынова