Күз. Шатқал. Айдын.
Сұлулық еді бұл қандай!
Күн деген мұнда қол созым жерде тұрғандай.
Айнадай айдын арбайды сені жалтылдап,
зулайсың сосын көңілде титтей мұң қалмай.
Ілесем деме
өзіңнен өзің жасқана берсең қысылып,
айдынның заңы өмірдей қатал — түсін, ұқ!
Кідіріп қалсаң,
зуылдап келе жатқандар
кетеді сені ұшырып.
Тілдей темірдің үстіне
оп-оңай емес қаз басып кету бір демде
күрес қой бұл да білгенге!:
өкшеңді қадап қасиетті жердің өзінде
сүрініп әрең жүргенде.
Зулайды-ау мұнда адамдар
төрт аяғымен табындыратын жорғаша!
Айдында деген әділет мықты: өзіңдік өнер болмаса,
қолтығыңнан сенің қанша адам, мейлі, сүйесін,
зулар ем дейтін қиялың құрғақ, далбаса!
Қарыштау түгіл, қозғала алмайсың,
өзіңе ғана сенбесең,
коньки байлауға құмар болмағын онда аса!
Сынамақ болсаң бағыңды
жүйріктерменен тендесер —
қарама дауыл, ақ түтек боран, желге есер!
Күшіңе сенсең,
Медеуге бетте—мекен ол
мықтылар ғана белдесер.
Фариза Оңғарсынова