Маңғыстау!
Мұнарларың шаншылса аспанды ұрып,
тайталаса алмай қалады асқар бұғып.
Жанартаулардай лапылдап отты алауларың,
жанары жасық жанарды жасқандырып.
Шыққанда жасыл жондарың тусырап алдан,
асқар шыңдарға самғауға құлшынар арман.
Айбаттысынған бір кезде таулар да бүгін
асқақ жандардан жасқанып, қымсына қалған.
Болады екен-ау жалынды таңдар да мұндай,
жарқырайды екен түндер де шамдар жағылмай.
Қара жер деген теңіз боп тасқындайды екен,
менің жылдастарымның армандарындай.
өмірге құштар жандардың
жалын жүрегі дауылды далаға ғашық.
Мұнарлардан жүр мұнда самал адасып.
Жастықтың құрыш қолымен кетіпті бүгін
құмдауыт белді құз кеуде қалалар басып.
Жастық шақ ізін тастаса –
кешегі бозаң, қатыгез құм дала-мекен,
қара ормандармен қайысып нуланады екен.
Осынау асқақ жандарға замандас болып,
мен асылы тентек-тек тумаған екем!
Фариза Оңғарсынова