Көңілім алабұртып саған аздап,
бір алау келе жатты жаңа маздап.
Әйтеуір құдай сақтап, қалдым-ау мен
өзіңе ғашық болып қала жаздап.
(Басқаны жазғырғанмен кезіңде жай,
сезбейсің торға түстің өзің қалай.
Жоқ жерде өрт шыққандай лап ететін
осы бір құдай атқыр сезімдер-ай!)
Сені де құшағына ап «»кесірлі»» үміт,
көзіңмен тұрдың мені шешіндіріп.
Сүйіктім қарап тұрған секілденді –
селк еттім сонда ғана есім кіріп.
Кешкің кеп сол бір сәттің отын бірге,
құмарлық есіңді алып отыр мүлде.
Әйтеуір аман қалдым. Білмеймін тек
мен бұған қуандым ба, өкіндім бе…
Фариза Оңғарсынова