«Не деген оңбаған ең!
Мен ашудан булығып зорға келем.
өзің, өзің осындай бола тұрып,
не мейірім күтесің сонда менен?
Алса деуші ем барша жұрт сенен үлгі,
білсемші мен мұнша азап шегерімді…
қыңырайып қисайсаң сен, әйтеуір,
жасатасың қалайда дегеніңді.
Шыңыраудай шаң басқан елсіздегі
жанарымды қайғының жеңсін желі.
Енді сені көрмеймін, бітті. Болды.
өле қалар деп пе едің сенсіз мені?
Сүйіп тұрып, азап қой күрсінсе кім!
Біле тұра мендегі шыншыл сенім
жараланып қаларын сәл нәрседен –
бүйткен қыңыр мінезің құрсын сенің!
Мені осыншама батырып құса-мұңға,
сен де қатал жандарға ұсадың ба…
Кіріп келсең, әйтеуір, оңдырмаймын!
Қалмасам тек тұншығып… құшағыңда!
Фариза Оңғарсынова