«Өтеді күндер зулап, жыл алмасып,
қалыпты көк аспанды мұнар басып.
Алтын күн бірде шығып, бірде бұғып,
жөңкілген бұлттарменен тұр арбасып.
Кешегі еркелеген жүз қылықпен
самал жел ауысыпты ызғырықпен.
Жағасын көтеріп ап, ай, жастық-ай,
бұрышта жігіт мынау қызды күткен.
Аптапты шуақ күндер қалды қашық,
қалады таңғы тұман тауды басып.
Жаздағы жанға сая жапырақтар
тапталып жатыр жерде жаудырасып.
Құрақтың қурағаны—күз жеткені,
алқызыл алмалар тұр үз деп мені.
Баяғы базар кеткен керуендей
барады тырналардың тізбектері…
Фариза Оңғарсынова