Семсерді кекке суарып,
қолыңа жасыл ту алып,
қорлықпен жүрген халқыңа
азаттық іздеп шарқ ұра,
қара табан кедейдің
үстем қылсам деп мерейін,
балпаңдап жүрген мырзаның
құртуға басын мылжа ғып,
қанжарыңды қандап қайрадың.
Атырау- Жайық, Жем жерін,
Нарынның құмайт белдерін
жортуылменен шаң қылып,
жалаңаш жатып жай тұрған
байлардың қүнін тар қылып,
қылышпен сүздің қаймағын.
Қүдайдай көріп бай ұлын,
көрмеген бетін кайырып,
күйбеңмен өткен жалшының
өзіне өзін танытып,
көкірек, көзін аршыдың.
Жат қылып жардың құшағын,
тұлпарды түзге тұсадың.
Ел қамын ойлап толғанып,
қаһарлы бұлттай торланып,
халқыңа біткен қайратпен,
батырға біткен айбатпен,
қиқулап салдың ұрысты,
қаһарыңнан хандар сонда именді.
Қанағат болмай үйдегі
жайлы орын, қамсыз тыныштық,
мекенің болды кең далаң.
Шолжаңдап өскен шонжардың
“кәлимеге” тілін келтіріп,
“алтын” басын жер қылып,
кешегі момын халықтың
қайрат пен күшін таныттың,
Исатай сынды ер бабам!
Фариза Оңғарсынова