Замандасым,
Жұмыр жерге қарашы:
қасіреттен адамдар бас алды ма?
Қан жұтса да зұлымдар шашалды ма?
Біреулер мәз (ондайлар ашынған ба!)
арам ойын өзгеден асырғанға.
Тынады осы тартыстар қашан мына?
өзгелердің бақытын тартып алып,
залымдар жүр масайрап шалқып анық –
ар дегенің оларда жасанды ма?
Мен таңданам:
неге біреу біреуді сорлатады,
жазықсызды жығады орға тағы.
Ал сондайлар неге көп өрмекшідей?
Қалай олар ұйықтайды дөңбекшімей,
қалай тыныш атады сонда таңы?
Әлде ондайлар жұрдай ма адамдықтан,
сырты сұлу жауыз ба қамал жұтқан?
Неге сондай жандардың мол қатары?
Осы ойлардың бәріне бас қатырып,
ойлы жанар бейуақта жасқа тұнып
қасіретке жүкті Жер толғатады.
Толғатады.
Қашан да ол тыншымайды:
жауыздықтар денесін шымшылайды,
бір соғыстың қаны әлі кеппей жатып,
бөбек ойнап отырған беткейді атып
қанға жерік қорқаулар қыңсылайды.
Қайтсін олар өзгенің қайғы-мұңын,
қайта содан табады жайлы күнін,
ары алдында қынжылып ыршымайды.
Қызығамын міз бақпас арсыздарға:
талайларды жазықсыз малсын қанға,
түк көрмеген адамдай гүл шырайлы.
Бірақ, бірақ сенем мен:
түбі шындық қалмайды тасаланып,
әділ күннің сәулесін шашары анық.
Қан жұтқандар жүрмейді басып өктем!
Келеді, рас, ол Жеңіс қасіретпен,
құрбандықпен… талайдың шашы ағарып.
Жауап береді ол сұмдар ар алдында,
жанталасып өлерде қалар мұңға,
зұлымдықтың, барлығын жасап алып.
ұрпақтар! Есте сақта:
талайға әлі жауыздық дақ салады,
дақ салады гүлдерге бақшадағы.
Әлі талай адалдар сүрінеді,
бірақ түбі шындыққа жүгінеді,
көп болғанмен өмірдің жақшалары.
Ақиқаттан бәрі де бұлтармайды,
әділетті ешқашан құрта алмайды
зұлымдықтың көздеген жақ-садағы.
ұлы ерліктер уақыттан мұқалмайтын
қасіреттің өзінен басталады!
Фариза Оңғарсынова