Жанарым талды-ау менің
заңғар шыңдардың басына қарауменен
(көңілім, шырқап қалдың ба – жадаулау ең?!)
Сол биіктіктің көз жетпес ұшар басынан
лапылдап тұрған мен ылғи алау көрем.
Мен даланың қызы едім,
жазықтығында жатпайтын көз ілер қара
(жазира менің жанымның өзі де дала).
Асқар көрмеген мен шіркін биік дегенді
өлшеуші ем сонау аспанның өзімен ғана.
Биіктіктегі дауылдар
елестететін шығар-ау майдан сындарын
(мен де бір самғап көрсем бе – қайралсын жаным!)
Қайта келмейтін тұлғадай мынау жалғанға
қасқайып қалай тұрсыңдар, қайран шыңдарым!?
Ей, менің шырқау аспаным,
сұңғыла шыңнан өзің де бұлтармадың ба –
сүйгізіп жатсың шымылдық-бұлт ар жағында!
Мен білсем, сонау шыңдарға көзім жетпейтін
демігіп әрең жетеді-ау сұңқарларың да!
Мен төменде тұрсам да,
қияларға тігер жанарда мұң тұна қалмай
астан-кестен боп кеттім жыр құрағандай!
Тентектеу көңілім тынатын емес-ау енді
сонау заңғардың басынан бір құлап алмай!..
Фариза Оңғарсынова