Көйлегім тарлау, шашым да қысқа, ағайын,
сезіп-ақ тұрмын, “ерсі” деп тұрсың талайың.
Тырнағым аздап қызылдау оның үстіне,
о, құдайдың азабы деген күшті де !
Біз өкше, сүйір — аяқта мынау кебісім,
сендерше бұ да тұрған жоқ онша келісіп.
Осының бәрін көңілге түйіп, тізіп кеп,
тұрсыңдар іштей: “Мынауың тұрған бұзық”-деп.
Жоқ, менің жаным —қазақтың жаны кіршіксіз,
бал қымыз қайда — әкелші, қалдық күнсіп біз.
Келдім ғой мұнда қарама, жеңге, аңырып
тезекке піскен таба нан иісін сағынып.
Мен жұртқа айтып “бесбармақты” да, мақтанам,
жеңеше, маған құйымшағыңды әкел сақтаған!
Домбыра бар ма? Берейін әсем ән салып,
қазақтың әнін тыңдайсыңдар ғой тамсанып.
“Қалада өстім, бәрі ерсі мұнда!” демеймін:
қол тимей жатса,сиыр да сауып берейін.
Құдықтан суды әкелем иін ағашпен,
көлбіреп қалса иығым, айтпан қараш деп.
Ақкөңіл жандар әзілге әсте қанса-шы,
адаймын десем, қалады мәз боп баршасы.
Ал енді қалай —алғашқы ойлар қашты ма?
Қалдыңдар сезбей тар көйлек, қысқа шашты да!
Жеңгейлерменен тату боп кеттім сыр ашып,
көрерсің: бұлар қалады ертең жыласып!
Фариза Оңғарсынова