1. Мінез
Ақ шағылдар
шуда жал айдындардай,
келбетінде бір ерек айбын бардай…
Құм болғаны, тау емес, бағын байлап,
ажарын әжім жайлап,
жатадыіштей сол үшін қайғырғандай.
Ақ сағымдар
еркелеп ақ шағылға,
жүгіреді ойнақтап таста, құмда,
бұлаңдайды сұлудай нұрлы іреңі,
сәби боп күлдіреді,
бұйра құмдар бұйығып батса мұңға.
Нәзіктігін
ақ шағыл жасырады,
аяқталмай біткендей асыл әні,
кешпегендей гүл дәурен шығады алдан,
сезіледі
сонда да
мұңға оранғанжанында жасы бары.
Құйын жүрсе,
көрсетіп тосын қылық,
жер-көкті жосып жүріп,
алатындай аспанның төсін жұлып,
Құдайды да көзіне көрсеткендей,
оны да бөлшектердей,
тәубаға келтіреді
жаныңды шошындырып.
Туған жердің
жаны пәк, арнасы құт,
мінезі қанға сіңіп,
дарынымен жас Дина
дараланған,
ескендей самал-арман,
сиқыр саз боп шақырған
алғаш үміт.
Кейде нәзік,
кейде асау –
шағыл-қылық
жан-күйіңді еріксіз бағындырып,
ғашық қылып,
жасартып,
сағындырып,
дүниені бір әсем күй басады,
төгілгенде теңіздей Дина сазы,
жайлайды жаныңды үміт.
Фариза Оңғарсынова