«Дала, менің жеңешемдей
кетіпсің ғой құлпырып тым!
Маған пәлен демесең де,
жанарында нұр тұнып тұр.
Көктеменің күн шуағын
сағыныпсың, ұғып тұрмын.
үйде мен де тыншымадым –
құлпырдың да, қызықтырдың.
Тыным көрмей жыршы құс-ақ
саған арнап жаңаша әнін,
түріне тым тұрсың ұсап
әжем терген алашаның.
Тіршіліктің бәрі бүгін,
бәрі бүгін бір түледі.
Таулар ғана кәрілігін
сезінгендей күрсінеді.
Сілкінбеді, шөге берді,
қажыған ба өмір соғып?
Асқақ кейпі келе ме енді,
ойлағанмен көңіл солып…
Кәрі таудың құшағына
тұрақтамай бұлақ-қыздар
қарт жүрегін құса қылып
кетіп жатыр құлап құздан.
Қатпар шыңның мүжік басын
келемеш қып, қарашы әні,
жеткізбей жүр күліп қашып
жалаң аяқ бала сағым.
…Мен түнімен көз ілмедім,
көңілім де тыншымайды.
Бір бейтаныс сезім менің
жүрегімді шымшылайды…
Фариза Оңғарсынова