«Далада гүл жүдейді.
Есірік жел. Қараңғы түн де үрейлі.
Тентек бұлттар ойнақтап,
аспан төсін
семсермен тілгілейді.
Көк дүсірлеп, бұлқынған жаралы аңдай,
жаңбыр-жасы ызадан тама да алмай,
құрақ әлсіз сыңсиды, ардағынан
айрылған аналардай.
Жанарын жанға бұрмай
түнерді аспан, кірпігін таңға жұмбай.
Ашуланса, өш алар кемпірінен
қазақтың шалдарындай.
Таусылып түн шыдамы,
жанарында жасы тұр ыршығалы.
Жер,
шыңғырған жүректей жаңғырықсыз,
ызадан тұншығады.
Күн шықты жалқын қырдан
(Жер жайнады арылып салқын мұңнан!)
сенің махаббатыңдай
әлсіз мені
тірлікке талпындырған.
Фариза Оңғарсынова