Әуелден өлең-жырға құштар жаным,
демеймін жетіп міне, ұшталғаным.
“Талантты талмай ұшыр, тұншықтырма”,-
деуші еді менің абзал ұстаздарым.
Шымырлап тына қалған көл бетіндей,
тұрады жүйрік көңіл тербетілмей.
Ол кейде мөлдіреген ашық аспан,
бұлт басып тұнжырайды кейде түндей.
Бей уақыт толқытады жыр нөсері,
күбірлеп кіммен көңілім тілдеседі?
Сол шақта ұмытқандай дүниені,
шаршауды, жалығуды білмес еді.
Толқындай мені үйіріп арнасына,
бір дауыл тартатындай алға асыға.
Бұл не күш — әлде сонау бабалардың
үзілген арманының жалғасы ма?!
Фариза Оңғарсынова