Қайқаң қағып қара жол көсіледі
мұнаралы қырларды асып.
Қызғалдақтар қалады тосып ерін,
жанарларында тұнғанда шық.
Кетпесін деп қара жер қақ бөлініп,
мынау жол құрсаулаған.
Қалып барады теңіз де шақ көрініп,
көкірегінде бұлт аунаған.
Нәзік гүлдер жаутаңдап дірілімен
ғашықтың сезіміндей.
Адамдардың думанды дүбірінен
дала жатыр көзі ілінбей.
Мен келемін: құштарлық — көкірегім,
сағыныш қанатында.
Көру үшін бүгінгі от реңін
бір кездегі “ала қырға”.
Қатар түзеп қыз кеуде мұнаралар,
өмірдің тынысындай,
ақын келсе кетпейді бүл арадан
көкірегінен жыр ұшырмай!
Фариза Оңғарсынова