Білмей тұрмын не дерге:
тамырымда бір ағыс
асыр салып,
денемде
шапқылайды қуаныш.
Жаны көрмей даланы,
жалыққандай шеңберден,
жүрек кетіп барады
жұлқып шығып кеудемнен.
Бір жатады, бір тұрып –
кірпіктерімді аядым.
өз-өздері бұлқынып,
билеп тұрды аяғым.
Мынау дала, мынау бақ,
жасыл шалғын жағалай.
Көк аспанда Күн аунап
жатыр аппақ баладай.
Жеті мүшем – соны ұғам –
жеті жақта жүр менің,
қайсысының соңынан
жүгірерге білмедім.
Басқара алмай денемді,
сезімменен арбасам.
Менде жай жоқ, мені енді
өзің жинап алмасаң!
Фариза Оңғарсынова