«Ақбоз атты жолаушы
көрмеген боп көрсем де үңілмедім.
Маған қарап жеңешем жымыңдады,
қызарып күлімдедім.
«»Құдық жаққа кетсемші…»»
деген ойды қайталап жиі ішімнен,
өзің үйге кіргенде опынғам көп.
Көрінуге тырыстым үй-ішіне
елемей отырған боп.
Мен бірақта абдырап,
қолымдағы кестемнен жаңылдым ба,
қырық үзілді жіп деген құрып кеткір.
өз-өзімнен тынысым тарылды да,
ақыры шығып кеттім.
Мен сол күні өзгердім.
Әшейінде еркелеу, батылдау да ем…
Сезбеппін де сол күні түс ауғанын.
Дастарқанның шетіне отырғанмен,
шайымды іше алмадым.
Кетеріңде жеңешем,
атыңды ұстап мінгізді, бар қамың жеп.
Сыбырладың – ол маған сөзің дедім.
Аттандырып неге өзім салмадым деп,
сол түні көз ілмедім.
Фариза Оңғарсынова