Көкiрегiмде дүрсiлдеген
Балғамды
Алла Тағаладан алғам-ды,
қара төске қарсы салғам-ды,
жалпағынан жаншып жалғанды.
Талпынып жүрiп арманға,
темiр етiктен —
түймедей,
темiр таяқтан —
тебен инедей қалғанда
сынасы ұшып,
сыр бердi менiң Балғам да.
Қара темiрден қан шығып,
қамырдай өзi жаншылып,
қайдағыны сезiнетiн,
қайғыратын,
езiлетiн болды бұл Балғам.
Тiзелiнi бүгiлтiп,
мойындыны иiлтiп,
маған да жеттiң сұм жалған!
Ұлықбек Есдәулет