Ауылдың тіршілігін бақылаңыз,
әр күні – шешен-ертек, ақын-аңыз…
Ащы-ащы шай ішіп кешкілікте,
тәтті-тәтті Ой ойлап отырамыз.
Ондайда әңгіме көп, түн – көңілді,
тыңдайсың кішің менен үлкеніңді.
Әзілқой, әпенділеу қойшымыз бар,
қойкөзді, текетанау, жылқыерінді.
Қиын-ақ таудағы бір қыстақ үшін:
қасқырлар жазда – қысым, қыста – қысым.
Қойшымыз теперішті көп көрген-ау,
әйтеуір, көп айтады түз тағысын:
«…Тағдыр-ай, кей жылдары кекесін ең,..
кездестік қиындықтың көкесімен…
Сол жылы Күн де жиі қызарақтап,
ал, түнде Ай қарайтын шекесінен.
Онда да сары ала қаз ерте келді,
құтырған түлкі-желді ерте келді.
Түлкі-жел түлей қалса – қар борайды!..
(әрине, соның бәрі ертек енді)
Онда да, дәл осындай… қойымыз арық,
сұрғылт-сұрғылт Ойлардан бой мұзданып…
Жиі-жиі ұлитын иттеріңіз,
жиі-жиі сұңқылдап байғыздарың!..
Қарекет те ұлғайып бірер есе,
уайымнан шұбылтпа шідер есем…
Енді қайтем, ілмиген көтерем бұлт
өрісте жиі-жиі үйелесе?!
Онда да, дәл осындай төл кезінде,
ауылдың қасқыр ұлып желкесінде!..
Бір жақсы төбет бар ед,
сол төбеттің
құйрығын ғана таптым ертесінде!..
Тыныштықбек Әбдікәкімұлы