МАСКҮНЕМГЕ КЕШЕГІСІН БАЯНДАУ
Жалақыңды алдың да,
Жата қалдың шалғынға.
Сылдырады сынаптай,
«Ақмағамбет» алдында.
«Ақаңды» айтып мадақтап,
Қандың ішіп қадақтап.
Түнде оралдың үйіңе
Айлығыңды адақтап.
Тасып шаттық бұлағың,
Шыдай алмай жыладың.
Омырылғандай омыртқаң,
Омақаса құладың.
ЕСЕК ПЕН САУЫСҚАН
(Мысал)
Есек бастық қол беріп түрегелді,
Жұмыс сұрап сауысқан кіре берді.
Көп ойланбай есекең берді жұмыс,
Көргендей болып көнбіс шүрегейді.
Сауысқан атақ алды сабырлы деп,
«Бермесін оған ешкім жәбірді көп».
Осылай бұйрық берді есек жұртқа,
Бірақ жұрт, сауысқанға жабылды кеп.
Өйткені сауысқаның сау емес-ті,
Ал көптің іздейтіні дау емес-ті.
Сауысқан ептілікпен шоқып жүрді,
Есектің жонындағы жараны ескі.
Сезбеді аңқау есек оны мүлде,
Шоқылды еш мейірімсіз жоны күнде.
Сауысқан ойдағысын істеген соң,
Есекке ауна деді барып күлге.
Сағы сынып алғашқы алысқанның,
Мерейі артып кетті сауысқанның.
Есекке үсті-үстіне пәле жапты,
Жалпы жұрт жиналыста табысқан күн.
Пәледен есек бірақ аман еді,
Амал не сауысқан оны таба келді.
Сауысқан қамқоршысы есекжанға,
Тағы да сансыз жала жаба берді.
Мұңайып жұрт алдында егілді Есек,
Қайтсін, байғұс, о баста болмапты есеп.
Көп ақылын алмаған сол Есектің,
Қалай болар қайғысы әділ десек!..
Шалғайыңды ту етіп,
Желбіретсе же л өкпек.
Табиғаттың тартуы ол,
Түсіне білу керек тек.
Көк бұлттың босап көңілі,
Ақтарса жаңбыр шелектеп.
Берген ол саған өмірі,
Түсіне білу керек тек.
Ырғалды гүл дірілдеп,
Түннің қоңыр салқыны-ай!.
Жұлдыздар түр күлімдеп,
Жарқырайды алтын ай.
Орынынан қозғалмай,
Айтасың деп сыр қандай.
Барлығы да көз алмай,
Маған қарап тұрғандай.
О, дархан далам сағынған,
Ауып түр құлап бар көңіл.
Жасырынып ұшқан жанымнан
Махаббат па екен әлде бұл.
Андамай жырлап жүр ме едім,
Білмедім, досым, білмедім.
Балқып аққанда еркіме
Бағынған емес тіл менің.
Жақсы екен сонау бала шағыңнан,
Жақсы үлкенге ізет ету, тік тұру.
Сол арқылы жарқын болашағыңнан
Көңіл толар үлкен үміт күттіру.
ЖЫР ЖАЗДЫМ
Жыр жаздым арнап мен саған,
Уақытты бөліп талай күн.
Шығарсың сен де аңсаған
Арайлым, менің арайлым!
Демалыс алған кезінде
Келсейші үйге мен тұрған.
Беремін оқып өзіңе
Бірнеше шумақ сол жырдан.
Жақсы ойлар тауып сен үшін,
Тоқудан өлең шаршаман.
Көңілің тапса келісім,
Арнауға дастан бір шамам.
Елжіреп жаным еркелей,
Қарасам, әр кез күлем мен.
Деп ойла оның жыры екем,
Жаным мен жаны бір екен.
МАҚСАТЫМ
Өмірдің бойламаған тереңіне,
Өзімдей балдырған жас өлеңім де.
Күн сайын сылап-сипап келем оны,
Халқымның жаратам деп керегіне.
Жүргем жоқ оны «жеңіл ермегім» деп,
Қыруар оған кеткен еңбегім көп.
Мақсатым ақын болып, алғысын ап,
Елімнің ұлы болып бір көрінбек.
Сәби жүзді қызғалдақтар құлпырып,
Құшақтарын жая түсті ұмтылып.
Шапшып ағып сулар жатыр арықтан,
Ойнап жатқан ақ сазандай бұлқынып.
Әрбір сөзін ұйып тыңдап, бақылап,
Тұрған жаңдай бір-бірінен ақыл ап.
Сыбдыр қағып сөйлеседі жайымен,
Қыз ерніндей дірілдеген жапырақ.
ҚОС ШЕКТЕР
Жарым маған: үлкен дастарқанымыз,
Бөлсек қарсы болмаймысың сен, — дейді.
Келісе алмай жүрміз соған әлі біз,
Менің оны екі бөлгім келмейді.
Ол айтқанын қылмағанға күйінеді,
Ал мен болсам қолын қағам шеткері.
…Адамдардың басы бүтін дүниені
Бөлгенінен қорқамын мен өйткені.
Тігісі жердің сөгіліп
Қопарылды қорғаны.
Тұқымдар жатыр себіліп,
Егіліп егіс орманы.
Мәнсіз деп сірә бүл көктем,
Кім оны шенеп айта алмақ?!
Далада осы күні ертең
Теңізі дәннің шайқалмақ.
Мен туыппын қызғалдақты көктемде,
Жеті қабат жерге шұғыла жеткенде.
Қатал қыстың қабырғасы қақырап,
Өзендерден сең бұзылып кеткенде.
Тумай жатып кім болжапты болмысты,
Көргенім жоқ оралмайтын о л қысты.
Менің даңқты сапарыма алдағы,
Қызыл гүлдер арасынан жол түсті.
Бүгінге дейін келіп ем,
Әуедей жоқ деп кеңшілік.
Бал татпай сүю көлінен,
Жасаппын үлкен кемшілік.
Жүрмеген екем өзіңмен,
Жүр екен сүю басталмай.
Кішкентай күлім көзіңнен,
Кеңшілік таптым аспандай.
БҰЛАҚ
Жөңкілген күй сазындай айна бұлақ,
Жатырсың жоғарыдан сайға құлап.
Жартастан секіресің құйған сүттей,
Зеренге ақ тамақтан қаймағын ап.
Ой жерден, шұңқыр жерден сүңгіп өтіп,
Ағасың қоңыраудай сыңғыр етіп.
Екенсің қайнап шыққан өлеңімдей,
Жанымның тереңінен күмбір етіп.