ДАЛА
Арманың ада болмас арна сенің,
Туған жер, сірә сенің бар ма шегің?!
Сен үшін қызыл аяқ қырды кезіп,
Жалаң аяқ жар кешемін.
Шаттықтан мінген төбем шыңға айналып,
Тамырлар ток жүретін сымдай жанып,
Мен саған қарап тұрмын мың ойменен,
Көзім күліп, тіл байланып.
Отырмын түнді жамылып,
Ауылда ояу мен ғана.
Самалын шайқап сапырып,
Кереді төсін кең дала.
Естіліп бәсең бақ шуы,
Төгеді нұрын жарық ай.
Жаңбырдан қалған қақ суы
Секілді сұйық сары май.
Нар болып жусап жатыр паң,
Өркешті дала қыр-жоны.
Қиналтып мені отырған,
Қиыспай тұрған жыр жолы.
Бір көргеннен адам сыры байқалмас,
Байқаймын деп бәлкім ешкім айта алмас.
Кей жандар бар ұйып тұрған қатықтай,
Анау-мынау қозғағанға шайқалмас.
Көбінше оған аса көңіл бөлмейсің,
Бөлсең де оның терең сырын көрмейсің.
Сондықтан да көп жағдайда қасында,
Жан сыры мол жан жүргенін білмейсің.